عشق مهمان عزیزی است..!

"گرفتم دستهایت را"خیالی می شود گاهیو جایت پیش من بدجور خالی می شود گاهینشستم بغض کردم شعر گفتم تازه فهمیدمغزلهای نبودت هم چه عالی می شود گاهینوشتم آینه بعد از تو این را خوب می بیندکه بی تو لهجه ی چشمم شمالی می شود گاهیپس از تو هیچ دهقانی فداکاری نکرد و مننوشتم ای ملخها خشکسالی می شود گاهی...همیشه بارش باران،نصیب باغ و جنگل نیستکه اشکم قسمت گلهای قالی می شود گاهیموفق می شوم بعد از تو خود را زنده بگذارم!!ولی  مصراع قبلی هم سوالی می شود گاهی...!! نوشته شده در  پنجشنبه ششم آبان ۱۴۰۰ساعت 16:29&nbsp نویسنده آرش  عشق مهمان عزیزی است..!...

گاهی چه بی گناه ، دلت پیر میشود اینجا همان دمی است که زود دیر میشود  گاهی به رغم تشنگی عشق ، عاقبت با حسرتی فقط ، عطشت سیر میشود  گاهی همان دو چشم که رامت نموده بود بی رحم چون کمان کمانگیر میشود  گاهی همان گلی که به دل پروراندیش خارش به سینه ات چه نفس گیر میشود  گاهی که آرزوست بغل سازیش به مهر تنها سراب اوست که تصویر میشود  گاهی نیایشت که فقط بهر وصل بود چون نیست قسمتت ، به دلت تیر میشود  گاهی صدای بارش باران که دلربا ست با چتر تک سواره چه دلگیر میشود  گاهی که ضرب و جمع به راهی نمی رسد من کم شوم ز یار ، چه تفسیر میشود  گاهی مسیر عشق ، ز پیکار عقل و دل از تیزی و خطر ، چو شمشیر میشود  گاهی که منطقت ندهد پاسخت به دل باید نشست و دید ، چه تقدیر میشود . . .    نوشته شده در  پنجشنبه یازدهم فروردین ۱۴۰۱ساعت 14:55&nbsp نویسنده آرش  عشق مهمان عزیزی است..!...

مژگان به هم بزن که بپاشی جهانِ منکوبی زمین من به سر آسمانِ مندرمان نخواستم ز تو من درد خواستم!یک دردِ ماندگار! بلایت به جانِ منمی‌سوزم از تبی که دماسنجِ عشق رااز هُرمِ خود گداخته زیرِ زبانِ منتشخیص درد 2من به دل خود حواله کنآه! ای طبیبِ دردفروش جوانِ من!نبض مرا بگیر و ببر نام خویش راتا خون بَدَل به باده شود در رگان من...گفتی: غریب شهر منی این چه غربت است؟!کاین شهر از تو می‌شنود داستان من... نوشته شده در  پنجشنبه پانزدهم اردیبهشت ۱۴۰۱ساعت 11:5&nbsp نویسنده آرش  عشق مهمان عزیزی است..!...